Leonardo da Vinci, el protagonista de nuestra historia, es uno de ellos. Nació en Florencia, Italia, en el siglo XV, cuando no había coches, ni televisión, ni baños diarios. Incluso, ni apellidos. Da Vinci era el pueblo donde nació. Entonces, no se le conocía como a un héroe, sino como al Primer Hombre Renacentista.O to, skąd się wzięły na świecie, wypytują już kilkulatki. Starszy przychówek uczy się tego na biologii. Krótko mówiąc, dzisiaj nawet dzieci wiedzą, skąd się wzięły. Ale jeszcze jakiś czas temu najpoważniejsi uczeni łamali sobie nad tym głowy. Łącznie z Leonardem da Vinci. Zobacz film: "Jak powstaje życie?" 1. Skąd się biorą dzieci? Jako że przez wieki nauką zajmowali się (z nielicznymi wyjątkami) mężczyźni, oficjalna opinia na temat tego, skąd się biorą dzieci, była taka, że to panowie są ich wyłącznymi stwórcami. Już od czasów starożytnych rzecz uchodziła za oczywistą. Kobiety w tym czasie uznawano co najwyżej za upośledzone, gorsze wersje mężczyzn. Nie mogły więc one mieć żadnego udziału w dziele poczęcia. Jak kilka wieków przed naszą erą pisał Ajschylos: "Nie matka jest ci dziecka swego płodzicielką! Nie! Nie! Ona hoduje li nasienie świeże, […] Przytoczęć dowody, Że ojciec sam, bez matki, spłodził." Poród ( Według tego poglądu łono kobiety służyło ni mniej ni więcej tylko jako inkubator dla gotowego dziecka, które wkładał do niego mężczyzna. W środku matki miało ono tylko przybrać odpowiednie rozmiary. Jak przytomnie zauważa Edward Dolnick w książce "Nowe życie, czyli jak największe umysły wszechczasów odkryły, skąd się biorą dzieci", w XVII-wiecznej Anglii uczeni wciąż byli przywiązani do tego poglądu. I to mimo że nie wytrzymywał on zderzenia z pewnym istotnym argumentem: "Jeśli matka jest jedynie podłożem, na którym wzrasta niemowlę, dlaczego dzieci tak często przypominają swe matki wyglądem?" Coitus na rysunku Leonarda Da Vinci ( 2. Wszystko schowane Naukowcy roztrząsali kwestię tego, co właściwie dzieje się wewnątrz kobiecego ciała. Nie mogli dojść do porozumienia, czy panie w swych trzewiach wykształcają jaja jak ptaki, czy też może produkują swój własny odpowiednik męskiej spermy, uznawanej za cudowny eliksir. Z przyczyn anatomicznych prostsze wydawało się przyjrzenie męskiemu układowi rozrodczemu – wszak panowie mają go względnie na wierzchu. Co nie znaczy wcale, że naukowcom łatwo poszło zrozumienie jego działania. Za czasów Arystotelesa wierzono nawet, że jądra w gruncie rzeczy nie mają innego zadania jak tylko bycie ciężarkami, które służą do tego, by nasieniowód się nie plątał (jak ciężarki w warsztacie tkackim!). Później też nie do końca orientowano się, po co komu moszna, skoro sperma… wytwarzana jest w mózgu. Spory krok w kierunku pojęcia tego, jak funkcjonuje ludzkie ciało między innymi w kwestii prokreacji, poczynił na przełomie XV i XVI wieku Leonardo Da Vinci. Ten geniusz przeprowadzał szczegółowe sekcje zwłok, by zrozumieć człowieka, a swoje spostrzeżenia notował i bardzo szczegółowo odzwierciedlał w rysunkach. Jednym z najciekawszych jego szkiców jest para w trakcie zbliżenia, przecięta niejako na pół. Co ciekawe, widnieją na tej grafice nie tylko rzeczywiste szczegóły budowy anatomicznej kobiety i mężczyzny, ale też to, co mistrz wyczytał z tekstów swoich poprzedników (np. w męskim penisie są dwa kanały, z których jeden ma służyć za ujście pęcherza, a drugi, połączony z kręgosłupem, transportuje spermę). Kobieta tymczasem nie ma… jajników. Zamiast nich pojawia się przewód biegnący od sutka do macicy. Jednak tego, co dzieje się dalej, pomiędzy seksem a narodzinami, nie udało się słynnemu geniuszowi prześledzić. Choć najsłynniejszy rysunek anatomiczny Leonarda da Vinci (umieszczony przez wydawcę na okładce książki Edwarda Dolnicka) ukazuje szczegółowo odwzorowany pięciomiesięczny płód, jego autor nie miał pojęcia, jak znalazł się on w ciele kobiety. Nie wiedział, że kobiety jajeczkują, że mężczyźni wytwarzają plemniki, a zygoty tworzą się z połączenia tych dwóch komórek. Dopiero pięćdziesiąt lat po śmierci Leonarda da Vinci, w 1578 roku, urodził się człowiek, który przybliżył ludzi do zrozumienia tego, skąd się biorą dzieci). O nim jednak napiszemy w kolejnym artykule. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Źródło: Ciekawostki to ciekawy przerywnik wśród treści portalu Krótkie materiały poświęcone interesującym anegdotom, zaskakującym detalom z przeszłości, dziwnym wiadomościom z dawnej prasy. Lektura, która zajmie ci nie więcej niż 3 minuty, oparta na pojedynczych źródłach. Ten konkretny materiał powstał w oparciu o książkę Edwarda Dolnicka "Nowe życie, czyli jak największe umysły wszechczasów odkryły skąd się biorą dzieci" (Znak Horyzont 2019). O AUTORZE Aleksandra Zaprutko-Janicka - krakowska historyczka i publicystka, współzałożycielka "Ciekawostek historycznych". Autorka blisko tysiąca artykułów popularnonaukowych. Napisała "Okupację od kuchni", "Piękno bez konserwantów" i "Dwudziestolecie od kuchni. Kulinarna historia przedwojennej Polski". Publikował między innymi w "Focusie Historia", "KUKBUK-u", "Świecie Wiedzy Historia" i "Fakcie". ( Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez polecamy
https://www.schulfilme.comIn diesem Film werden Leben, Schaffen und die wichtigsten Werke von Leonardo da Vinci vorgestellt.Vielleicht ist für ihn der Begrif
ZNAJDŹ KREATYWNE MIEJSCE ZABAWY I NAUKI Dla Twojego Dziecka Strona główna Książki i zabawki dla dzieci Moi Bohaterowie - Leonardo Da Vinci Leonardo Da Vinci. Tom I kolekcji „Moi Bohaterowie” Pierwszy tom z 60 pozycji kolekcji „Moi Bohaterowie” opowiada losy i osiągnięcia wielkiego człowieka renesansu – Leonarda Da Vinci. Fragment książki: „Kim chcesz zostać, gdy dorośniesz?” Na pewno, kiedy ktoś zadaje ci to pytanie, wymieniasz konkretny zawód: weterynarza, astronauty, nauczyciela… Gdyby jednak mnie spytano o to samo, to nie wiedziałbym, co odpowiedzieć. Mnie interesowało prawie wszystko — w ciągu całego życia robiłem mnóstwo rzeczy. Większość ludzi zna mnie jako malarza, ponieważ moje obrazy stały się bardzo sławne, chociaż w rzeczywistości byłem również wynalazcą, naukowcem, inżynierem, architektem, filozofem, pisarzem… Nie wiem, czy czegoś nie pominąłem. Ważne jest nie tylko to, że robiłem wiele różnych rzeczy, lecz także to, że zawsze starałem się robić je tak, jak nikt nigdy wcześniej nie próbował. Moje pomysły były tak odkrywcze, że wiele z moich wynalazków znalazło zastosowanie dopiero kilka wieków później. Chcesz dowiedzieć się o mnie więcej? Oto moja historia.” KUP TERAZ
The alleged bones of Leonardo da Vinci were discovered in 1863 and moved to the Chapel of Saint-Hubert in the gardens of the Château d’Amboise. Today, the tomb can be visited on the left side
Leonardo da Vinci - właściwie Leonardo di ser Piero da Vinci (ur. 15 kwietnia 1452 r. w Anchiano niedaleko Vinci we Włoszech, zm. 2 maja 1519 r. w Clos Lucé we Francji) – włoski, renesansowy malarz, architekt, filozof, muzyk, poeta, odkrywca, matematyk, mechanik, anatom, wynalazca, geolog. Urodził się i wychował niedaleko miasta Vinci, będąc nieślubnym synem notariusza ser Piera da Vinci i chłopki Cateriny. W rozumieniu współczesnym nie miał nazwiska, człon "da Vinci" oznacza bowiem "z miasta Vinci". Jego pełne nazwisko, nadane mu przy narodzinach, to "Leonardo di ser Piero da Vinci", czyli "Leonardo, syn ser Piera z miasta Vinci". Leonardo często był opisywany jako archetyp "człowieka renesansu", którego wydawałoby się niespożytej ciekawości dorównywała tylko siła jego kreatywności. Szeroko uważa się go za jednego z największych malarzy wszech czasów i prawdopodobnie najbardziej wszechstronnie utalentowaną osobę w historii. To właśnie talent malarski przysporzył Leonardowi największej popularności. Dwie z jego prac, Mona Lisa i Ostatnia Wieczerza, zajmują czołowe miejsca na listach najsławniejszych, najczęściej imitowanych i wspominanych portretów i dzieł malarstwa. Równie wielkie znaczenie w historii sztuki ma szkic Leonarda Człowiek witruwiański. W Polsce znane jest także dzieło Dama z gronostajem, ze względu na to, iż jest jedyną pracą artysty jaka znajduje się w polskich zbiorach. Do czasów dzisiejszych przetrwało najprawdopodobniej 15 jego obrazów. Jako inżynier, Leonardo tworzył projekty wyprzedzające jego czas, opracowując koncepcję helikoptera, czołgu, wykorzystania podstaw tektoniki płyt, podwójnego kadłuba łodzi i wiele innych innowacji. Względnie mała liczba jego pomysłów została wcielona w życie za jego czasów. Niektóre z jego pomniejszych pomysłów, takie jak automatyczna nawijarka do szpul, czy maszyna do sprawdzania wytrzymałości drutu na rozciąganie, weszły do świata techniki bez większego rozgłosu. Da Vinci pracował na największych dworach Europy, dla rodu Sforzów i Medyceuszy. Doprowadził do znacznego wzrostu poziomu wiedzy o anatomii, budownictwie lądowym i hydrodynamice. Zaznaczył swoją obecność także w dziedzinie architektury, rzeźby, filozofii i pisarstwa, ale te zajęcia odgrywały mniejszą rolę w jego życiu. Do dziś przetrwało 7000 stron jego notatników z rysunkami, szkicami naukowymi i notatkami. Biografia Spekulacje Z wczesnym okresem życia Leonarda wiąże się wiele niejasności, gdyż zachowało się niewiele informacji na temat jego dzieciństwa i młodości. Nawet w jego życiorysach z XVI w. fakty mieszają się z legendami. Za powstanie wielu mitów o życiu Leonarda odpowiedzialny jest Giorgio Vasari, który spisał jego pierwszą biografię, zawierającą wiele przekłamań. Lata najbardziej wytężonej pracy w życiu Leonarda podzielone są na okresy: I florencki, I mediolański, II florencki, II mediolański i rzymski, mimo iż nazewnictwo to nie jest w pełni zgodne z faktycznym miejscem jego pobytu w tych okresach. Dzieciństwo Leonardo da Vinci urodził się 15 kwietnia 1452 r. o godzinie 22:30 Odrestaurowana obecnie zagroda wiejska w Anchiano jest uważana za miejsce urodzenia artysty, lecz brak na to niepodważalnych dowodów. Najprawdopodobniej takie przekonanie powstało w połowie XIX wieku. Jako pierwszy pisał o tym Emanuele Repetti, jednakże jest to opinia mało wiarygodna. Przeczy jej fakt, że budynek został kupiony przez rodzinę da Vinci 30 lat później. Z notatek dziadka Leonarda wynika natomiast, że narodziny miały miejsce w miasteczku Vinci. W 1452 r. właścicielem domu, opisywanego wówczas jako tłocznia oliwy, był Tomma di Marco. Z rodziną da Vinci łączyła go wspólna profesja oraz fakt, że 18 października 1499 r. dziadek Leonarda sygnował jako świadek umowę przekazującą udział we własności domu innym osobom. Z uwag umowy wynika, że Antonio da Vinci przebywał wówczas w tym domu. Leonardo był nieślubnym synem przyszłego florenckiego prawnika i księgowego ser Piera da Vinci i dziewczyny o imieniu Caterina lub Catarina. Chociaż urodzenie nieślubnego dziecka nie było w XV wieku we Włoszech czymś wstydliwym, to minimalizowało szanse potomka na karierę zawodową w szanowanych profesjach, jak prawnik czy medyk. W kościele Świętego Krzyża w Vinci 16 kwietnia ksiądz Piero di Bartolomeo Cecci, najbliższy sąsiad rodziny, udzielił Leonardowi sakramentu chrztu. Na chrzcie było obecnych dziesięcioro rodziców chrzestnych – najbliższych sąsiadów, Papino di Nanni Banti i Maria, córka Nanniego di Venzo. Gośćmi byli także Arrigo di Giovanni Tedesco oraz Monna Lisa di Domenico di Brettone. Leonardo po 2. roku życia przebywał razem z matką i ojczymem u dziadków, mieszkając w wiejskiej posiadłości w Campo Zeppi. Niekiedy wyjeżdżał do Florencji na krótkie wizyty u ojca. Dorastał w bezpośrednim kontakcie z naturą. Kształcenie Leonarda ograniczyło się do czytania, pisania i liczenia. Nigdy nie uczęszczał do szkoły, o czym świadczy fakt, iż nikt nie skorygował jego leworęczności. W 1457 r. ser Piero, który nie miał dzieci z ówczesną żoną, Albierą, przeniósł Leonarda do rodzinnego domu. W 1466 r. ojciec zabrał Leonarda do Florencji, gdzie prowadził kancelarię adwokacką w wynajętych pomieszczeniach przy dzisiejszej ulicy Via dei Gondi. Nauki u Verocchia Pochodzenie uniemożliwiało Leonardowi zdobycie uniwersyteckiego wykształcenia, nad czym ubolewał: Jeśli zaprawdę nie posiadam wiedzy, by cytować autorów, jak robią to inni, to i tak o wiele lepszą i bardziej wartościową rzeczą jest odczytywanie znaczeń za pomocą osobistego doświadczenia, które służy nauką własnym mistrzom. Uczeni przechodzą obok dumni, nadęci i pompatyczni, przyozdobieni w owoce pracy nie swojej, lecz innych, mnie nie pozwalając zebrać owoców nawet mej własnej. Leonardo zaczął pobierać nauki prawdopodobnie dzięki kontaktom zawodowym ojca. Ser Piero znał cenionego malarza i rzeźbiarza, Andreę del Verrocchia, któremu zaprezentował kilka prac syna. Ten bezzwłocznie przyjął go do swojej pracowni. Młodzieniec poznawał sztukę nie tylko w pracowni, ale także na ulicach, w kościołach i w mieście. Pracownia Verocchia mieściła się w parafii kościoła Sant`Ambrogio we Florencji. Przed przyjęciem Leonarda do pracowni Verrocchio spisał z jego ojcem umowę. Zobowiązywał się w niej nauczyć adepta zasad perspektywy i rysowania postaci, miał też zapewnić mu papier i dostarczać modeli, którymi były zazwyczaj rysunki malarza oraz przedmioty i ludzie. Papier był wówczas drogi, więc uczniowie ćwiczyli także na zagruntowanych drewnianych tabliczkach, używając rysików z metalową końcówką. Na najwcześniejszych rysunkach Leonarda na papierze można zauważyć, że używał sztyftu z ołowianą lub srebrną końcówką, popularnego ówcześnie narzędzia rysowników, a potem wykonywał pociągnięcia piórkiem. Zanim Leonardo mógł przystąpić do nauki malowania, musiał zgłębić podstawy tego procesu: poznać przydatność do obrazów wielu gatunków drewna: topoli, orzecha, gruszy, jarzębu. Uczył się sporządzania różnego rodzaju gruntów, przygotowując podkład pod farbę. Potem Leonardo posiadł umiejętność odlewania w brązie. Pracował w glinie i marmurze oraz malował. Nie wiadomo kiedy dokładnie przekroczył próg pracowni – najpóźniej od 1469 r. mieszkał i pracował u Verocchia. Uczniami byli tam także Lorenzo di Credi, Pietro Perugino i Agnolo di Polo. Najpierw Leonardo uczył się sporządzania farby, przygotowywania podkładów malarskich opartych na gipsie oraz modelowania w wosku i glinie. Prawdopodobnie wykonana w połowie lat 70. XV w. rzeźba Dawid, autorstwa Verrocchia przedstawia młodego Leonarda. Verrocchio był także muzykiem, więc nie da się wykluczyć, że pod jego pieczą Leonardo rozwinął swoje zdolności muzyczne. Poza powszechnym wówczas malowaniem temperą jajową zetknął się z techniką malarstwa olejnego. W pracowni Verocchia wszyscy współpracowali ze sobą, wymieniając się szkicami bądź rysunkami. Często jedno zlecenie wykonywała grupa artystów, przez co trudno ustalić autorstwo dzieł powstałych w kręgu Verrocchia. Na obrazie Tobiasz i anioł pies, ryba i włosy Tobiasza są dziełem Leonarda. W latach 1470-1473 Leonardo tworzył obraz Zwiastowanie, prawdopodobnie w asyście Dominika Ghirlandaio. Leonardo zarabiał w warsztacie Verrocchia 12 florenów rocznie. Do płacy podstawowej dochodziły zyski z prac wykonywanych na zamówienie. I okres florencki 1 lipca 1472 r. został członkiem florenckiego bractwa malarzy o nazwie Bractwo św. Łukasza, działającego niezależnie od cechu malarzy Arte dei Medici e Speziali, uzyskując status niezależnego artysty-malarza. Za możliwość członkostwa zapłacił 32 soldy. Musiał także wpłacać roczną składkę członkowską w wysokości 16 soldów, uiszczaną w miesięcznych ratach, oraz kwotę 10 soldów na obchody Dnia św. Łukasza, przypadającego 18 października. Pozostając kilka lat w pracowni Verrocchia, stał się dla nauczyciela równorzędnym kolegą. Współcześni Leonardowi opisywali artystę jako pięknego mężczyznę o ujmującym charakterze, zawsze starannie ubranego. W tym okresie interesował się głównie malarstwem. W latach 1473–1475 namalował razem z nauczycielem obraz Chrzest Chrystusa. Dziełem Leonarda był anioł z pierwszego planu oraz krajobraz ponad nim. Verrocchio, nie czując się na siłach konkurować z Leonardem, porzucił malarstwo i zajmował się już tylko rzeźbiarstwem. Z czasem Leonardo stał się znany i książęta włoscy zaczęli zabiegać o to, by dla nich malował. W okresie rozkwitu olejnego malarstwa realistycznego Leonardo także stał się przedstawicielem tego stylu. Najwcześniej datowana praca Leonarda pochodzi z 5 sierpnia 1473 r. i przedstawia Rysunek krajobrazu. Czasem prócz malowania modelował w gipsie kobiece i dziecięce głowy, ćwiczył grę na lutni oraz śpiew. Jego dziełem z wczesnego okresu pobytu we Florencji jest Portret Ginevry Benci. Legenda głosi, iż zakochał się w modelce, lecz jest to mało prawdopodobne. W 1478 r. Leonardo sporządził notatkę, iż rozpoczął wykonywanie dwóch obrazów Madonny. Pierwszy z nich to Madonna Benois. Co do drugiego natomiast nie ma pewności i z tej racji Leonardowi przypisuje się autorstwo wielu obrazów przedstawiających Madonnę, np.: Madonna z Dzieciątkiem i kotkiem, po którym pozostał tylko szkic. W tym samym roku, 10 stycznia Leonardo założył własną pracownię. Wówczas dostał pierwsze zlecenie na wykonanie obrazu Wizje świętego Bernarda. W latach 1479-1481 Leonardo tworzył obraz Święty Hieronim na pustyni, lecz nie ukończył go. Jego autorstwo jest trudne do stwierdzenia ze względu na zły stan, w jakim się zachował. W marcu 1481 r. podpisał z klasztorem Sant Donato w Scopeto umowę na wykonanie obrazu ołtarzowego Pokłon Trzech Króli w ciągu 30 miesięcy. Praca nie została ukończona, prawdopodobnie dlatego, że autor miał świadomość, iż nie jest w stanie zrealizować wszystkich stawianych sobie celów. Niedokańczanie dzieł zdarzało się Leonardowi także później. Z I okresu florenckiego pochodzi duża liczba rysunków technicznych przedstawiających najróżniejsze mechanizmy, najczęściej wojenne. Leonardo wykazywał także zainteresowanie przyrodą. Dziwiąc swoim zachowaniem otoczenie, z sympatii do zwierząt prowadził wegetariański tryb życia. Po kilkumiesięcznej pracy nad Pokłonem Trzech Króli zdecydował o przeprowadzce. Tuż przed wyjazdem wykonał listę prac stworzonych we Florencji. I okres mediolański W 1482 r. Leonardo zamknął warsztat we Florencji i udał się do Mediolanu wraz ze swoimi pomocnikami Tommasem di Giovanni Masinim i Atalantem Migliorottim. Okres ten rozpoczął się wraz z pracą na dworze Sforzów, dla Ludwika Sforzy. Książę zapraszał artystów i uczonych nie tylko dla rozrywki, ale także po to, by rozsławić swoją dynastię. Jedna z biografii Leonarda z XVI w. podaje, iż Leonardo początkowo przybył na dwór jako muzyk. Podarował władcy srebrną, samodzielnie zaprojektowaną lutnię w formie końskiej czaszki, ze srebrnym pudłem rezonansowym. Przedstawił się jako doskonały wynalazca machin wojennych, budowniczy mostów i urządzeń fortyfikacyjnych, mimo iż jego doświadczenie w tej dziedzinie było nikłe. Dodał, że w okresie pokoju może tworzyć obrazy bądź wykonywać rzeźby na poziomie dorównującym innym artystom. Został przyjęty jednak głównie dzięki dobrym manierom, talentowi muzycznemu i umiejętności organizacji przyjęć. Początkowo mieszkał w Mediolanie, u malarzy, braci Evangelisty i Ambrogia de Predis, prowadzących warsztat przy bramie Porta Ticinese. Książę zlecał mu różnorodne zadania. Z czasem artysta przeprowadził się na dwór, zyskał zabezpieczenie materialne i możliwość rozwijania zdolności w różnych dziedzinach. Otrzymał tytuł nadwornego malarza i inżyniera. Początkowo da Vinci koncentrował się na posągu konnym z brązu i kopułach pałacu. Powstał wtedy portret Cecylii Gallerani, Dama z gronostajem oraz obraz Madonna w grocie. Leonardo ułożył zbiór zagadek do popularnej wówczas gry stanowiącej rozrywkę dla dworzan i innych zamożnych obywateli. Dobór słów w łamigłówkach świadczy o obsesji związanej z narodzinami i sposobem, w jaki został wychowany. Jedna z zagadek rozpoczynała się słowami: Wiele dzieci zostanie wyrwanych z ramion matek bezlitosnym szarpnięciem, następnie zostaną one rzucone na ziemię i okaleczone. Odpowiedź brzmiała: Orzechy włoskie, żołędzie i oliwki. Inna zagadka to: Czuła i łagodna matka dla niektórych z twoich dzieci, jednocześnie okrutna i nieprzejednana macocha dla innych... Widzę waszych synów oddanych w niewolę, przez całe życie służących ciemiężcy. Rozwiązanie to:"Osły". Inny przykład to: Zobaczymy, że matki i ojcowie lepiej opiekują się przybranymi dziećmi, niż swoim własnym synem. Rozwiązanie tej zagadki brzmi: Drzewa, które wykorzystują swoje soki, aby wyżywić doszczepione gałęzie. Najbardziej wymowna jest zagadka o treści: Powróci czas Heroda, a niewinne dzieci zostaną wyszarpnięte karmiącym matkom i umrą od ran zadanych przez okrutnych ludzi. Wtedy należało odpowiedzieć: Koźlęta. W czerwcu 1490 r. zarząd katedry w Pawii zwrócił się do architekta i inżyniera Francesca di Giorgio Martiniego, przebywającego wówczas w Mediolanie, o pomoc w jej przebudowie. Za namową Sforzy da Vinci udał się tam razem z Martinim. 18 czerwca wyruszyli konno w towarzystwie współpracowników Martiniego i uczniów Leonarda. Po przyjeździe zatrzymali się w gospodzie Saracen. Rachunek uregulował 21 czerwca zarząd katedry. Leonarda zainspirował posąg jeźdźca Il Regisole, podsuwając mu nowy pomysł na stworzenie Pomnika konnego Sforzy. W bibliotece zamkowej starego zamku Viscontich Leonardo odnalazł rękopis polskiego matematyka, Witelona, traktujący o perspektywie. Później Leonardo próbował go ponownie odnaleźć, lecz bezskutecznie, gdyż zaginął on w czasie francuskiej okupacji w 1500 r. W notatkach Leonarda po pobycie w Pawii pozostał także plan domu rozpusty. Prawdopodobnie Leonardo szukał tam modeli do swoich dzieł. W połowie lipca 1490 r. Leonardo wrócił do Mediolanu. Ludwik oddał mu do dyspozycji swoją starą rezydencję, Corte Vecchia. Artysta urządził tam pracownię malarską, a także budował wynalazki techniczne. Zatrudnił w warsztacie pomocników i uczniów. Byli wśród nich Marco d`Oggiono, Giovanni Antonio Boltraffio i Giacomo Caprotti, którzy w swojej twórczości przejęli styl malarski, a niekiedy zasady kompozycji od mistrza. 16 lipca 1493 r. Leonarda odwiedziła Caterina i zamieszkała z nim aż do śmierci w Corte Vecchia. W 1495 r. Leonardo wyprawił jej pogrzeb, na który wydał 123 soldy. Ludwik zaczynał tracić popularność. W 1494 r. zlecił Leonardowi zaprojektowanie jego propagandowego emblematu politycznego. W latach 1495–1498 Leonardo tworzył malowidło ścienne Ostatnia Wieczerza w refektarzu klasztoru przy kościele Santa Maria della Grazie. Projektował także dekoracje na uroczystości i elementy scenografii. Rysował rebusy i alegorie. Sprawiało mu to wiele przyjemności, gdyż lubił wszelkie zagadki, tajemnice i żarty. W styczniu 1497 r. w czasie porodu zmarła małżonka Sforzy. Przygnębiony władca postanowił z mieszczącej się na parterze wieży północnej Sali Deskowej w swoim zamku zrobić prywatne ustronie. W październiku 1498 r. Leonardo skończył dekorować Czarne Salki na zamku i przystąpił do nowego projektu. W sierpniu 1497 r. Ludwik podarował Leonardowi ziemię z winnicą położoną za Porta Vercellina, między konwentem Santa Maria delle Grazie a kościołem San Vittore. Działka zajmowała powierzchnię ok. 1 ha. Leonardo szacował wartość ziemi na 4 soldy. Zarządcą został Giacomo Caprotti. Część domu wynajął za 100 lirów rocznie, a kilka izb zachował, by mogła tam zamieszkać jego owdowiała matka. W 1498 r. poszerzono drogę łączącą kościół San Vittore z Santa Maria delle Grazie, co podniosło wartość posiadłości. Do tego projektu odnosiły się niektóre notatki artysty. Nieopodal mieszkał Galaezzo Sanseverino, właściciel licznych stajni. Leonardo wykonywał projekty w związku z planami ich odnowienia. Sąsiadami Leonarda da Vinci byli także Evangelista de Predis i Marialo de` Guiscardi. Ziemia była własnością Leonarda aż do śmierci. Oprócz zadań artystycznych podejmował się także innych projektów, projektował studnie, urządzenia grzejne i pawilony ogrodowe. Utrzymywał kontakty z rzemieślnikami, aby dowiedzieć się jak najwięcej o budowie kanałów i wznoszeniu murów. Badał urządzenia systemu kanałów w otoczeniu miasta, konstruował machiny wojenne. Studiował podstawy mechaniki i zgłębiał naturę wody. W Mediolanie spotkał wybitne osobistości. Wymieniał się poglądami i pomysłami z artystami i uczonymi, uzyskując dzięki tym kontaktom wiele inspiracji. Za sprawą znajomości z architektem Donato Bramante rozwinął zdolność sztuki budowlanej. Razem z matematykiem Lucą Piacolim studiował geometrię i w 1498 r. wykonywał ilustracje do jego książki o teorii proporcji zatytułowanej: O boskiej proporcji. Leonardo zaczął studiować podstawy geometrii, kanony proporcji i harmonii. Samodzielnie zgłębiał język łaciński, aby móc studiować starożytne dzieła, uznawane wówczas za podstawę wiedzy. Przy natłoku innych prac zdarzało mu się nie znajdować czasu na malowanie. W tym okresie proponował także swoje usługi hrabiemu Ligny. Na początku 1499 r. do Lombardii dotarły wieści, że Francuzi szykują najazd. Wobec tego Leonardo, spodziewając się nieuchronnej klęski swojego mecenasa, przystąpił do porządkowania swoich spraw. Podliczał pieniądze, rozdysponowywał je i przeprowadzał generalne porządki w swojej pracowni. Oddał także wykonaną z Ambrogiem kopię Madonny w grocie. 6 września Francuzi pod wodzą Ludwika XII Walezjusza zajęli Lombardię i wkroczyli do Mediolanu. Po ucieczce swojego protektora Leonardo nawiązał kontakt z Francuzami. Dostał zlecenie sporządzenia raportu o warunkach panujących we Florencji. Niepewna sytuacja polityczna w Mediolanie skłoniła artystę do opuszczenia miasta w grudniu 1499 r. Przyspieszyły to także pogłoski o bliskim powrocie Ludwika. Inne hasła zawierające informacje o "Leonardo da Vinci": Inne lekcje zawierające informacje o "Leonardo da Vinci":
Leonardo was born Leonardo di ser Piero da Vinci in 1452 in Vinci, Italy. Da Vinci was not technically his last name because he did not have one as he was born out of wedlock to a peasant named Caterina and a wealthy legal notary named Messer Piero Fruosino di Antonio da Vinci. His name meant "Leonardo, the son of Piero from Vinci".
publiczna) Poród (fot. domena publiczna)O to, skąd się wzięły na świecie, wypytują już kilkulatki. Starszy przychówek uczy się tego na biologii, z konkretnymi planszami w podręczniku. Krótko mówiąc, dzisiaj nawet dzieci wiedzą, skąd się biorą dzieci. Ale do niedawna najpoważniejsi uczeni łamali sobie nad tym głowy. Łącznie z Leonardem da że przez wieki nauką zajmowali się (z nielicznymi wyjątkami) mężczyźni, oficjalna opinia na temat tego, skąd się biorą dzieci była taka, że to panowie są ich wyłącznymi stwórcami. Już od czasów starożytnych rzecz uchodziła za oczywistą. Kobiety w tym czasie uznawano co najwyżej za upośledzone, gorsze wersje mężczyzn. Nie mogły więc one mieć żadnego udziału w dziele poczęcia. Jak kilka wieków przed naszą erą pisał Ajschylos:Nie matka jest ci dziecka swego płodzicielką! Nie! Nie! Ona hoduje li nasienie świeże, […] Przytoczęć dowody, Że ojciec sam, bez matki, spłodził. Według tego poglądu łono kobiety służyło ni mniej ni więcej tylko jako inkubator dla gotowego dziecka, które wkładał do niego mężczyzna. W środku matki miało ono tylko przybrać odpowiednie rozmiary. Jak przytomnie zauważa Edward Dolnick w książce „Nowe życie, czyli jak największe umysły wszechczasów odkryły skąd się biorą dzieci”, w XVII-wiecznej Anglii uczeni wciąż byli przywiązani do tego to mimo, że nie wytrzymywał on zderzenia z pewnym istotnym argumentem:Jeśli matka jest jedynie podłożem, na którym wzrasta niemowlę, dlaczego dzieci tak często przypominają swe matki wyglądem? publiczna Coitus na rysunku Leonarda Da Vinci (fot. domena publiczna)Wszystko schowaneNaukowcy roztrząsali kwestię tego, co właściwie dzieje się wewnątrz kobiecego ciała. Nie mogli dojść do porozumienia, czy panie w swych trzewiach wykształcają jaja jak ptaki, czy też może produkują swój własny odpowiednik męskiej spermy, uznawanej za cudowny przyczyn anatomicznych prostsze wydawało się przyjrzenie męskiemu układowi rozrodczemu – wszak panowie mają go względnie na wierzchu. Co nie znaczy wcale, że naukowcom łatwo poszło zrozumienie jego działania. Za czasów Arystotelesa wierzono nawet, że jądra w gruncie rzeczy nie mają innego zadania jak tylko bycie ciężarkami, które służą do tego, by nasieniowód się nie plątał (jak ciężarki w warsztacie tkackim!). Później też nie do końca orientowano się, po co komu moszna, skoro sperma… wytwarzana jest w krok w kierunku pojęcia tego, jak funkcjonuje ludzkie ciało między innymi w kwestii prokreacji, poczynił na przełomie XV i XVI wieku Leonardo Da Vinci. Ten geniusz przeprowadzał szczegółowe sekcje zwłok, by zrozumieć człowieka, a swoje spostrzeżenia notował i bardzo szczegółowo odzwierciedlał w rysunkach. Jednym z najciekawszych jego szkiców jest para w trakcie zbliżenia, przecięta niejako na ciekawe, widnieją na tej grafice nie tylko rzeczywiste szczegóły budowy anatomicznej kobiety i mężczyzny, ale też to, co mistrz wyczytał z tekstów swoich poprzedników (np. w męskim penisie są dwa kanały, z których jeden ma służyć za ujście pęcherza, a drugi, połączony z kręgosłupem, transportuje spermę). Kobieta tymczasem nie ma… jajników. Zamiast nich pojawia się przewód biegnący od sutka do macicy. Jednak tego co dzieje się dalej, pomiędzy seksem, a narodzinami, nie udało się słynnemu geniuszowi najsłynniejszy rysunek anatomiczny Leonarda da Vinci (umieszczony przez wydawcę na okładce książki Edwarda Dolnicka) ukazuje szczegółowo odwzorowany pięciomiesięczny płód, jego autor nie miał pojęcia, jak znalazł się on w ciele kobiety. Nie wiedział, że kobiety jajeczkują, że mężczyźni wytwarzają plemniki, a zygoty tworzą się z połączenia tych dwóch pięćdziesiąt lat po śmierci Leonarda da Vinci, w 1578 roku, urodził się człowiek, który przybliżył ludzi do zrozumienia tego, skąd się biorą dzieci. O nim jednak napiszemy w kolejnym to ciekawy przerywnik wśród treści naszego portalu. Krótkie materiały poświęcone interesującym anegdotom, zaskakującym detalom z przeszłości, dziwnym wiadomościom z dawnej prasy. Lektura, która zajmie ci nie więcej niż 3 minuty, oparta na pojedynczych źródłach. Ten konkretny materiał powstał w oparciu o książkę:Edward Dolnick, Nowe życie, czyli jak największe umysły wszechczasów odkryły skąd się biorą dzieci, Znak Horyzont opowieść o odkryciu tego, skąd się biorą dzieci:
15 kwietnia 1452 roku w wiosce Anchiano, przy mieście Vinci. Był nieślubnym dzieckiem Piera i Cateriny. Przez pierwsze lata życia pozostawał pod opieką matki. Jego nieślubne pochodzenie zamykało mu drogę do najbardziej szanowanych w tamtych czasach zawodów, tzn. lekarza i prawnika. Leonardo był również genialnym wynalazcą i
Biografia Źródło: Na podstawie: Nicholl C.: „Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni” PWN, Warszawa 2010) Źródło: Wikipedia Urodził się w Vinci w 1452 roku zmarł w 1519. Był bękartem, ojciec pozbawił go dziedzictwa, tym czasem matka – sprzątaczka nie zapewniła wystarczającej edukacji. Młody Leonardo samodzielnie zdobywał swoją wiedzę. Obserwował przyrodę, pracę ludzi. Zawsze miał przy sobie notatnik, w którym robił zapiski (przypominał na tamte czasy reportera). Pisał niewiele, ale dokładnie starając się uchwycić istotę rzeczy. Zwracając się do malarzy pisał: „Przypatruj się bacznie ludziom na ulicach, na placu, na polach. Rób o nich notatki, posługując się krótkimi wskazówkami co do formy, i tak głowę zaznacz O, rękę linią zgiętą albo prostą, podobnie nogi i tułów, a po powrocie do domu nadaj tym notatkom formę pęłną” (s. 22-23) Skrzętnie zapisywał wszystko to co zaobserwował, notował i rysował. Jego rysunki, które przetrwały do dziś wyjaśniają jak skrzętne są jego obserwacje. Rysunek ćwiczył rysując wszystko dookoła, następnie praktykując ćwiczył w kółko rysując te same obiekty. Z czasem jego charakter obserwacji pozwolił mu wnikać w strukturę istniejących maszyn i urządzeń, zapamiętywać je i przenieść na papier. Nieustanne próby ćwiczenia wyboraźni są powodem, dla których ten geniusz zaplanował wiele aktualnych współcześnie konstrukcji (robot, helikopter, wóz pancerny), ale także procesów (zmiana biegu rzeki). Pisał: „Jeżeli chcesz osiągnąć w mechanizmie określony cel, nie zajmuj się w zagubieniu wieloma różnymi częściami, ale szukaj najkrótszej sposobu: nie prostuj jak ci, którzy nie znajdując odpowiednich słów, by coś wyrazić, podążają okrężną drogą pogmatwanej rozwlekłości.” (s. 78) Interesował się anatomią, zoologią, aerodynamiką, architekturą i urbanistyką, badaniem skamielin, botaniką, filozofią, hydrografią, inżynierią cywilną i wojskową, matematyką, mechaniką, muzyką, obserwowaniem nieba, optyką, projektowaniem kostiumów, robotyką, scenografią i uprawą roślin. Określany jest „najbardziej ciekawskim człowiekiem w dziejach” (Kenneth Clark). Leonardo sam siebie nazywa „uczniem eksperymentu”, lub „uczeń doświadczenia życiowego” (s. 24). Wokół siebie zawsze utrzymywał porządek. Jego ciekawość wiąże się z nieustannym stawianiem pytań. Dostrzegł, że ucząc się samodzielnie, choć uczył się dłużej, to jego umysł był „niezaśmiecony” (s. 78) (pisze: „lepsza mała pewność niż duże kłamstwo” s. 77). Swoje życie przeżył jako człowiek, który dorobił się niewielkiego majątku. Zawsze jednak dużą część zarobionych pieniędzy przeznaczał na książki. Modele planów Leonarda da Vinci (wystawa w Pałacu Kultury i Nauki, Warszawa 2004). Myśleć jak Leonardo da Vinci Źródło: Na podstawie: Michael J. Gelb: „Myśleć jak Leonardo da Vinci” REBIS, Poznań 2010 Autor książki przedstawił 7 zasad życia w stylu Leonarda. Wszystkie one służą rozwojowi myślenia i są obecne w edukacji (również edukacji małych dzieci). Oto one (s. 8-9): Curiosita – nienasycona ciekawość życia i nieugaszone pragnienie całej nauki. Wiąże się z obserwacją z wielu punktów widzenia, notowaniem wszystkiego co ciekawe i ważne (pomysły, wrażenia i obserwacje). Zapisywać pytania i szukać na nich odpowiedzi. Słowa Leonarda („O traktacie malarstwa” Zakład Narodowy Ossolińskich 1984): „Przemierzam kraj, pragnąc wyjaśnić sprawy których nie rozumiem. Skąd na szczytach gór biorą się muszle, odciski korali, roślin i wodorostów zwylke występujących w morzu. Dlaczego grzmot trwa dłużej od swej przyczyny i czemu błyskawica jawi się oczom z chwilą powstania, a grzmot, by się przemieścić, wymaga czasu. W jaki sposób różne koła powstają na wodzie wokół miejsca uderzonego przez kamień i jak ptak utrzymuje się w powietrzu. Te pytania i inne niezwykłe zjawiska całe życie angażują moje myśli”. „Dobrze jest też często wstawać i zająć się jakąś rozrywką, bowiem gdy wrócisz, będziesz łatwiej osądzał. Jeśli zaś będziesz ciągle tkwił przy swoim dziele, możesz ulec wielkim pomyłkom”. „Dobrze jest również oddalać się tak, aby obraz wydawał się mniejszy i dać się objąć jednym rzutem oka. Lepiej niż z bliska rozpoznawać wówczas można brak proporcji członów i dysharmonię kolorów”. Dimostrazione – konsekwentne sprawdzanie wiedzy drogą doświadczeń, wytrwałości i gotowości do uczenia się na błędach; Słowa Leonarda („O traktacie malarstwa” Zakład Narodowy Ossolińskich 1984): „Ja jednak mniemam, że płonne i pełne błędów są te nauki, które nie zrodziły się z doświadczenia, macierzy wszelkiej pewności, i które nie prowadzą [w końcu] do znanych już doświadczeń, to znaczy takie, które ani w swym początku, ani w środku, ani na końcu nie przeszły przez żaden z pięciu zmysłów”. „Nikt nie powinien naśladować innych, gdyż wtedy załuguje na tytuł wnuka, a nie syna natury. Sądząc według obfitości naturalnych form, ważne jest, by kierować się prosto ku przyrodzie (…)”. Sensazione – nieustanne wyostrzanie zmysłów, zwłaszcza wzroku, jako metoda wzmocnienia doznań; Słowa Leonarda („O traktacie malarstwa” Zakład Narodowy Ossolińskich 1984): „Wszelka nasza wiedza ma początek w naszych zmysłach”. Przeciętny człowiek „patrzy, nie widząc, słucha, nie słysząc, dotyka, nie czując, je, nie smakując, porusza się bez świadomości swego ciała, wdycha, nie zdając sobie sprawy z zapachu ani aromatu, i wreszcie mówi, lecz nie myśli” Sfumato (dosłownie „rozpływający się we mgle”) – gotowość do zaakceptowania wieloznaczości, paradoksu i niepewności;Arte/scienza – dochodzenie do równowagi pomiędzy nauką a sztuką, logiką a wyobraźnią. Myślenie „całym mózgiem”;Corparalita – kształtowanie wdzięku, oburęczności, kondycji fizycznej i postawy ciała;Connesione – poznanie i zrozumienie więzi łączących wszystkie rzeczy i zjawiska. Myślenie systemowe.
"Leonardo" follows da Vinci as he grows into an unparalleled genius and renowned polymath whose work overturns the established order. His restless curiosity about art, science and technology isOdrobina fantazji, sprawne palce i chęć stworzenia czegoś nowego – to wszystko będzie potrzebne małym konstruktorom. Na zajęciach dzieci pójdą w ślady włoskiego mistrza, przyjrzą się jego wynalazkom i spróbują wykonać jeden z prostszych modeli. W tym roku jest wyjątkowa szansa na dwa długie weekendy w maju. Warto już teraz zaplanować, jak wspólnie z dziećmi spędzić ten czas w ciekawym, niebanalnym miejscu, w którym zrelaksują się nie tylko maluchy, ale i opiekunowie. Sprawdziliśmy dla Was kilka kierunków. Chińska łamigłówka sprzed 3 tys. lat, niewidoczny gołym okiem labirynt, sztuczki z pismem Leonadra da Vinci i puzzle zaprojektowane przez współpracownika Stephena Hawkinga - to tylko niektóre z atrakcji, jakie czekają na pierwszej w Polsce wystawie. Kiedy: 2 lutego 2015 - 14 lutego 2015 Zapraszamy na kolejny konkurs z cyklu „Gdy nie ma dzieci w domu…”. Mamy dla Was podwójny bilet na niezwykły film „Leonardo da Vinci. Geniusz w Mediolanie.” Konkurs rozstrzygnięty! .
leonardo da vinci dla dzieci
